عضو هیات مدیره سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی ایران گفت: برنامه دولت برای مدیریت حوزه دارو در شرایط تحریمی کنونی مقدار دلهره‌آور است و به نظر من برنامه جامع و کاملی ندارد.
به گزارش روابط عمومی سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی ایران؛ عباس کبریایی‌زاده عضو هیات مدیره سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی ایران در نشست دارو و تحریم که در تالار رازی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران برگزار شد، اظهاراتی را مطرح کرد.
کبریایی زاده گفت: برنامه دولت برای مدیریت حوزه دارو در شرایط تحریمی کنونی مقداری دلهره‌آور است و به نظر من برنامه جامع و کاملی ندارد.
در دوران جنگ مدیریت و برنامه‌ریزی خوبی بر کشور حاکم بود و وضعیت از شرایط کنونی بهتر بود.
خروجی‌هایی که از برنامه دولت بیرون می‌آید، دارای درایت لازم نیست. در ستاد تامین داروی دولت فرماندهی واحدی نمی‌بینیم.
البته تک‌ستاره‌هایی در مدیریت بحران در زنجیره دارو داریم اما بطورکلی زنجیره تامین دارو گروگان ناکارامدی دیوان‌سالاری در وزارت بهداشت، وزارت صمت و سیستم بانکی شده است.
تخصیص ارز یک ماده‌ای در ایران ۴ ماه و ۱۶ روز در زنجیره اداری طول کشیده است تا ارزش به کشور مربوطه منتقل شود اما سازنده بیگانه دارو ۱۰ روزه آن کالا را در فرودگاه امام تحویل داده و دو هفته طول کشیده از گمرک امام ترخیص شود. سوال اینجاست که چه کسی مدیریت جهادی می‌کند ما یا آن سازنده بیگانه؟! پاسخ مشخص است.
شاهد بحران مالی در صنعت دارو هستیم. دوره وصول مطالبات از ۳۰۰ به ۵۰۰ روز رسیده و دولت در جریان اجرای طرح تحول سلامت عملا دستش را در جیب صنعت کرد.
پول دارو در جاهای دیگر هزینه شد. بدهی دارو را که ندادند هیچ، اوراق قرضه دادند که صنعت مجبور شدند ۲۰ تا ۳۰ زیر قیمت آن بفروشد و تازه بعد از آن مشکلات مالیاتی هم ایجاد شد.
دولت به زنجیره مالی صنعت دارو آسیب زیادی وارد کرد. البته در همین شرایط بسیاری از شرکت‌های خصوصی به‌دلیل ساختار مناسب، چابک‌تر عمل کردند.
کار بد شرکت‌های دولتی و نیمه‌دولتی دارویی در این شرایط این بود که ۹۰ درصد سود خود را بین سهامدارانشان تقسیم کردند و کارخانه‌های دارویی عملا از نقدینگی خالی شدند.
بنابراین از یک سو شاهد بدعهدی دولت در پرداخت مطالبات شرکت‌های دارویب و از سوی دیگر شاهد ساختار بد مدیریت سرمایه در شرکت‌های دولتی و نیمه‌دولتی دارویی بوده و هستیم.
ابلاغیه جدید رهبری صراحتا عنوان کرده که از منابع صندوق توسعه ملی ۵۰۰ میلیون دلار به صورت قرض به ظرفیت‌سازی توان ملی در صنعت دارو و نه خرید و واردات کالای مصرفی اختصاص یابد اما باز هم شاهد ناکارامدی وزارت بهداشت در هزینه‌کرد این بودجه هستیم چرا که بحث‌هایی مطرح شده که این ارز را بفروشند و بدهند به سازمان بیمه سلامت احتمالا برای پرداخت بدهی‌هایش در حوزه‌های مختلف و از جمله دارو و هیچ ضمانتی هم داده نمی‌شود که این پول قرار است برای ایجاد توان و بنیه ملی در کشور هزینه شود. قطعا نظر رهبری این نبوده که این بودجه صرف بخش‌های مصرفی شود و هدف افزایش توان تولید داخل بوده است.
ما تجربه مدیریت بحران دارو را در این کشور داشتیم. در اوایل دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی کوتاه کردن زنجیره تصمیم‌گیری رخ داد. به این ترتیب که شورای ۵ نفره‌ای تشکیل شد که هر تصمیمی درباره دارو می‌گرفت مشابه دستور دولت بود. حتی کار به جایی رسید که پای پرواز کالا را ترخیص می‌کردند. این یعنی اینکه سازوکار مدیریت باید متناسب با شرایط بحران باشد.
من حتی به آقای دکتر اصغری گفتم اگر چنین اختیاراتی به شما نمی‌دهند استعفا کنید. الان شرایط به‌گونه‌ای است که یک کارمند در وزارت صمت اختیاراتش از آقای دکتر اصغری بیشتر است یا حتی در بانک مرکزی. البته وضعیت بانک مرکزی طی یکی دو ماه اخیر بهتر شده است.
